مسجد کبود، که روس ها آن را گولوبا (مسجد کبود) می نامند، به نام حسینعلیخان بانی آن نیز شناخته می شود. این مسجد ـ مدرسه، که نقش مسجد جامع (اصلی) شهر را ایفا می کرده، در ۱۱۷۹ ق با هزینه ای بالغ بر شش هزار تومان، که حسینعلیخان (قاجار) بیگلر بیگی، حاکم ایروان، آن را پرداخت کرده بود، احداث شده و امروزه در مرکز شهر جای گرفته است.

بین سال های ۱۸۲۶ ـ ۱۹۱۲ م وضعیت بنا سالم و مسجد نسبتاً فعال بود اما به تدریج بافتهای اطراف آن تحلیل رفت و در پی تأثیرات نظام کمونیستی در ارمنستان، فعالیت های مذهبی آن نیز به تدریج تعطیل شد تا اینکه در نهایت، در ۱۹۹۶ م، با آغاز همکاری های ایران و ارمنستان برای احیای این مسجد از طریق سازمان میراث فرهنگی و بنیاد مستضعفان مرمت این بنای تاریخی در دستور کار قرار گرفت.

هسته اصلی مسجد گنبدخانه و دو شبستان جانبی است که ساخته و پرداخته دوران حسینعلی خان قاجار؛ یعنی، اوایل دوره زندیه و سال های شکوفایی کریمخان زند است، اما بر حسب مدارک شفاهی که لینچ گزارش کرده تصور می‌شود تاریخ بنای مسجد به عهد نادرشاه افشار (۱۷۳۶ ـ ۱۷۴۷ م)؛ یعنی، به زمان سردار حسینعلی خان، حاکم ایرانی ایروان، برمیگردد.

ترکیب ویژه و هسته اصلی مسجد را، در مجموع، تالار دلپذیر و فراخی به ابعاد ۳۴ × ۱۳ متر تشکیل می دهد. مسجد ویژگی معماری برجسته ای ندارد، اما چون در فضایی سربرافراشته که انبوه درختان نارون آن را احاطه کرده از زیبایی چشمگیری برخوردار است.

مسجد کبود ایروان یا مسجد جامع ایروان مسجدی ایرانی در مرکز شهر ایروان، پایتخت ارمنستان است.

در ایروان قدیم چند مسجد وجود داشته‌ است که اکنون از میان این مساجد، تنها مسجد جامع کبود ایروان باقی مانده‌ است.

در ارمنستان تمبر و پاکت پستی مسجد کبود ایروان نیز منتشر شده‌است.